Bu çalışma, fenomenlerin gerçek anlamının ancak bilincin Öz ile bütünsel bağ kurmasıyla kavranabileceğini savunur. Parçalı bilinç fenomeni yüzeyde bırakırken, bütünsel bilinç fenomeni Özün yansıması olarak görür. Böylece bilme ve eylem tam bilgiye dayanır ve birlik kazanır.

Bu makale, insanın özünü geç fark etmesinin nedenlerini inceler. Fenomenlerin hakikat olmadığı, fakat özün dilini yansıtan işaretler olduğu vurgulanır. Bilincin yön değiştirmesiyle fenomenler, bireyi içsel uyanışa götüren birer kapıya dönüşür. Özün bilgisine ulaşmak, dışsal görünüşlerden içsel hakikate geçişle mümkün olur.

Bu makale, modern tıpta bedenin uzmanlıklar tarafından parçalı olarak ele alınmasının epistemik sonuçlarını inceler. Organların ayrı fenomenler olarak görülmesi, bedenin öz birliğinin kaybolmasına yol açar. Bütünsel bilinç perspektifi ise bedenin bir akış, birlik ve tek-varlık düzeni olduğunu savunur. Tıpta dönüşüm, veriden değil bilincin yön değiştirmesinden doğar.

Bu makale, fenomenlerin çokluğu içinde özün birliğini fark etmeyi ifade eden Birlik Bilinci kavramını inceler. Bilincin dışarıya yöneldiğinde parçalı bilgi ürettiği; öze yöneldiğinde ise fenomenlerin aynı hakikatin farklı görünüşleri olarak açıldığı savunulur. Birlik bilinci, dışarıdan öğrenilen değil, özde zaten mevcut olan bilginin bilinç tarafından hatırlanmasıdır.

Bu makale, fenomenlerin anlamlandırılmasının bilinç düzeyiyle nasıl değiştiğini inceler. Parçalı bilinç anlamı dışsal nedenlerde ararken, bütünsel bilinç anlamı özde bulur. Fenomen–öz ilişkisinin bilinç seviyeleriyle nasıl yeniden şekillendiği açıklanır ve düşünce–duygu–eylem diziliminin bilinç yapısıyla olan bağlantısı ortaya konur.